در حقيقت مي توان گفت عصر غيبت ولي عصر ع اوج تنهايي حضرت هست چون ما خود را گرفتار در بند ماديات و بعضي معنويات که باز هم تحت الشعاع ماديات و نفاق و ريا هست کرديم هر لحظه فاصلمون بيشتر و بيشتر مي شه غافل از اينکه براي طي اين بعد مسافت نياز به سوخت و انرژي معنوي داريم که بدست آوردنش در اين بازار دنيايي سخته.البته غير ممکن نيست ولي چرا عاقل کند کاري که با زآرد پشيماني